ne çocukluğumu yaşadım ne gençliğimi ben bilirim o yıllar neler çektiğimi misketlerim yoktu belki oynayacağım yoktu bir amacım sarılacağım gençliğim boş İstanbul sokaklarında geçti benim boş bakışlarda aradığım mutluluğun resmiydi belkide attığım her adım belaya tutsak mutluğun resmini öfkeli bakışlarda silmiştim belkide ben hayatı anlamaya çalışdıkça binbir tuzaklar koydu yollarıma uzaklaşıyordum belki ondan da ama yiğitler bitmez boş İstanbul sokaklarında artık göz yaşıma sığdırdımışım hayatı her damlada atıyorum içimden mutluluğun resmiyle beraber anlamıştım artık hayatım hayata tutsak ne insanlar tanımıştım köhne bar köşelerinde artık kaybolmuştum boş içki şişelerinde eriyordum siliyordun ey hayat beni de tüm acıları yaşıyordum bu yorgun bedenimde hayatımı hayatın içinde değiştirme vakti geldi akan göz yaşlarımı silme vakti boş İstanbul sokaklarını doldurma vakti gelmişti ben beni bulmuştum artık kim derdi hayatlar yalnız yaşanır herkes kendi hayatını yaşar oysa ki uzaklarda benim hayatımı ben gibi yaşayan biri varmış meğer adını bilmediğim yüzünü görmediğim sadece duygularda sevdiğim bu bizim şiirimiz olsun seninle yazdık farzet hiç görüşemesekte hayaller içinde yaşasakta beraber bu bizim şiirimiz olsun yıllar sonrada dilimizden düşmeyen ben seninle boş İstanbul sokaklarındaki mutluluğun resmini çizdim | |
| Yaygın Forum|